بعضی اوقات مشکلات و درگیری های روزانه در محیط کار برای شما به عنوان یک پدر یا مادر باعث میشود از وقت گذراندن با اعضای خانواده و به خصوص فرزندان در حال رشد خودتان غافل شوید. با این حال، شما به خصوص پدرها باید تمام سعی خود را به کار بگیرید تا زمان هایی، هر چندکوتاه، را در تقویم کاری روزانه خود خالی کرده و بتوانید آن را به معاشرت با اعضای خانواده خود اختصاص دهید. تلاش شما برای تبدیل شدن به یک همسر، پدر یا مادر بهتر، باعث میشود اعضای خانواده از شما و محیطی که برایشان ساختید رضایت بیشتری داشته باشند.

معمولا یکی از انتقادهایی که اعضاء خانواده از پدر یا مادرشان (در صورتی که شاغل باشد) مطرح میکنند، توجه نکردن آنها به روابط درون خانواده و اولویت دادن به کار در برابر خانواده است. هر چند این موضوع نسبی است و شاید در مورد شما مصداق پیدا نکند، اما اگر خواسته باشید برای تعادل بخشی بین کار و خانواده راهبرد مناسبی داشته باشید خوبست به نکاتی که در ادامه مطرح میشود توجه کنید.

پیشرفت شغلی یا وقت گذاشتن برای خانواده

مطالعات اخیر مرکز کار و خانواده کالج بوستون، که یکی از سازمانهایی است که روی تغییرات نقش تربیتی پدر در خانه و محیط کار تمرکز دارد، نشان میدهد اگرچه ۸۰ تا ۹۰ درصد از پدران جوان، مایلند در شغلشان پیشرفت کنند، اما فقط 4 درصد از آنها حاضرند زمانهای شخصی و خانوادگی خود را برای این هدف قربانی کنند. بیش تر پدرانی که با آنها صحبت شده، از ضرورت تعیین حد و مرزهای وقت گذاشتن برای شغل حرف میزدند. البته همه ما به این موضوع فکر میکنیم که چگونه بین وظایف کاری و مسئولیت هایی که در خانه به عهده داریم، تعادل برقرار کنیم به گونهای که موفقیت شغلی مان به قیمت آسیب زدن به خانواده تمام نشود و همچنین حضور در خانه نیز تواناییهایمان در حوزه کسب وکار را تحت تاثیر منفی قرار ندهد.

خودتان بچه هایتان را به مدرسه ببرید

مطالعات انجام شده در این رابطه به نتایج جالبی رسیده است. آنها در مطالعات اخیرشان دریافتند که حضور پدران در رویدادهایی مانند جشن تولد، تعطیلات، مراسم دانش آموختگی فرزندان و نظیر آن، نقش مهمی در برقراری تعادل کار و زندگی بازی دارد. اما پدرانی که تعاملات کوچک و روزانه ای با فرزندان خود دارند در محیط کار، مدیر بهتری هستند. به عنوان مثال آنها زمانیکه خانواده خود را با اتومبیل نزد دکتر میبرند، یا با آنها در اطراف خانه قدم میزنند، یا صبح فرزندشان را به مدرسه میرسانند، در حال رقم زدن مهمترین خاطرات زندگیشان هستند. یکی از پدرانی که در جوانی، وقت خود را به همین شیوه با دخترانش گذرانده، حالا میگوید: هزاران تصویر از دخترانش را در ذهن خود دارد. او هنوز هم هر روز صبح، فرزندانش را به مدرسه میبرد و این کار را نخستین اولویت خود میداند و هیچکدام از این کارها به حرفه او آسیب نمیزند. 

یکی دیگر از پدرانی که در مطالعات کالج بوستون شرکت کرده بود، یکبار طلاق گرفته و برای بار دوم ازدواج کرده است. او فکر میکند علت شکست ازدواج اول، بی ثباتی حضور او در خانه بوده است و به همین دلیل حالا رفتار دیگری را در پیش گرفته است. او ارتباط با فرزندانش را به تماس های کاری اولویت میدهد و جلسات مهم کاری خود را با توجه به تقویم مدرسه بچه هایش تنظیم میکند. دیگری میگوید بهترین شغلی که تابه حال داشته است، مستلزم سفرها و مأموریتهای مداوم به شهرهای مختلف بوده است. اما همین ویژگی، ساعات و روزهای حضور او در خانه را غیرقابل پیشبینی میکرد. وی سرانجام تصمیم گرفت نقش دیگری را در شرکت به عهده بگیرد که به او اجازه میداد حضور مستمر و با ثباتی در خانه داشته باشد.