قانون پارکینسون یک قانون مشهور در زمینه مدیریت پروژه است که توسط سی.نورثکوت پارکینسون در سال ۱۹۵۵ مطرح شد. این قانون می‌گوید: "کاری که برای انجام دادن آن مدت زمان بیشتری می‌گیرد، در واقع بیشتر از آن زمان را هم می‌گیرد."
در واقع، این قانون به این معنی است که اگر زمانی برای انجام یک کار مشخص تعیین شود، احتمالاً ذهن افراد به گونه‌ای کار می‌کند که زمان مورد نیاز را پر کند، بدون اینکه به بهبود و کاهش زمان مورد نیاز برای انجام آن کار فکر کنند. به عبارت دیگر، زمان مورد نیاز برای انجام کار به صورت معمول توسط حجم کار مشخص نمی‌شود، بلکه به دلایلی مانند تأخیر در تصمیم‌گیری، افزایش تعداد افراد پروژه، و بی‌توجهی به بهبود روش‌های کاری، افزایش می‌یابد.
برای جلوگیری از اثرات قانون پارکینسون، مدیران پروژه باید به بهبود روش‌های کاری و کاهش تأخیر در تصمیم‌گیری توجه کنند. همچنین، استفاده از تکنیک‌هایی مانند تخصیص زمان و نظارت دقیق بر پیشرفت پروژه می‌تواند به کاهش تأثیرات قانون پارکینسون کمک کند.

روش های مقابله

برای مقابله با قانون پارکینسون و کاهش تأثیرات آن در مدیریت پروژه، می‌توان از روش‌هایی مانند موارد زیر استفاده کرد:
1. تخصیص زمان واقعی: برای جلوگیری از بی‌توجهی به بهبود روش‌های کاری و افزایش زمان مورد نیاز برای انجام کار، مدیران پروژه باید زمان واقعی برای انجام هر فعالیت تعیین کنند و تلاش کنند تا این زمان را کوتاه‌تر کنند.
2. تعیین اهداف و وظایف مشخص: تعیین اهداف و وظایف دقیق و مشخص برای هر فرد و گروه در پروژه می‌تواند به کاهش تأثیرات قانون پارکینسون کمک کند. همچنین، پیشنهاد می‌شود که به هر فرد و گروه تنها وظایفی اختصاص داده شود که مورد نیاز برای انجام پروژه باشد و از اختصاص وظایف اضافی به آن‌ها خودداری شود.
3. استفاده از روش‌های کارآمد: استفاده از روش‌های کارآمد و به روز برای انجام کار می‌تواند به کاهش تأثیرات قانون پارکینسون کمک کند. برای مثال، استفاده از روش‌های مدیریت پروژه مانند Agile یا Scrum می‌تواند به بهبود کارایی و کاهش زمان مورد نیاز برای انجام پروژه کمک کند.
4. کاهش تعداد افراد در پروژه: تعداد بیشتر افراد در پروژه می‌تواند به افزایش زمان مورد نیاز برای انجام کار و ایجاد تأخیر در تصمیم‌گیری منجر شود. برای کاهش تأثیرات قانون پارکینسون، تعداد افراد در پروژه باید به حداقل ممکن کاهش یابد.
5. نظارت دقیق بر پیشرفت پروژه: نظارت دقیق بر پیشرفت پروژه و تعیین مراحل مختلف آن می‌تواند به بهبود کارایی و کاهش زمان مورد نیاز برای انجام پروژه کمک کند. همچنین، به دنبال افزایش بهره‌وری و بهبود کارایی، نیاز است که از ابزارهای نظارتی مانند نرم‌افزارهای مدیریت پروژه استفاده کرد.

مثالی از قانون پارکینسون

یک مثال واقعی از بروز قانون پارکینسون می‌تواند در شرایطی رخ دهد که یک پروژه برای طراحی یک سایت وب برای یک شرکت کوچک برنامه‌ریزی شده است. مدت زمان تعیین شده برای این پروژه یک ماه است و سه نفر برای انجام آن اختصاص داده شده‌اند.
در ابتدا، تنها چند برگه طراحی شده و به تیم برنامه‌نویسی ارائه شده است. اما به دلیل عدم توانایی در تصمیم‌گیری و تأخیر در تحویل برگه‌های طراحی به تیم برنامه‌نویسی، در انتهای هفته دوم، تنها یک برگه برای برنامه‌نویسی آماده است.
به دلیل اینکه تیم برنامه‌نویسی نیز برای انجام کار تنگ در موعد تعیین شده هستند، آن‌ها تلاش می‌کنند هر چه زودتر کد نویسی را شروع کنند. با این حال، به دلیل عدم دقت در طراحی و نامفهوم بودن برگه طراحی، بهبود کد نویسی به یک مسئله پیچیده تبدیل می‌شود و به تأخیر در تحویل پروژه منجر می‌شود.
این مثال نشان می‌دهد که عدم توجه به بهبود روش‌های کاری و افزایش تعداد افراد در پروژه می‌تواند به افزایش زمان مورد نیاز برای انجام پروژه و تأخیر در تصمیم‌گیری منجر شود. برای جلوگیری از اثرات قانون پارکینسون، لازم است که مدیران پروژه به بهبود روش‌های کاری، تعیین دقیق وظایف و تخصیص زمان واقعی برای انجام فعالیت‌ها توجه کنند.